Ik ben aan het werk en ga mijn spreekuur, dat ik later die week zal hebben, voorbereiden. Ik zie een naam op de agenda staan die ik herken, ook al komt die persoon voor een intake gesprek. Ik zie dat de persoon die komt een vrouw is. Een paar jaar geleden heb ik haar man op het spreekuur behandeld. Zij kwam eigenlijk altijd mee met de gesprekken. En nu gaat zij dus bij mij komen.
Dit komt vaker voor, dat ik vooraf al weet wie er gaat komen. En om welke reden ik hem of haar eerder op het spreekuur zag. Voor zichzelf, partner of kind. Dat komt doordat ik in de wijken waar ik werk al lang spreekuur heb. Ruim 13 jaar. En dan leer je dus ook veel mensen in de wijk kennen. Dat maakt het werk voor mij heel leuk. En mijn cliënten vinden het vaak heel fijn dat ze niet meer alles hoeven uitleggen. Dat ze een gezicht zien dat ze herkennen. Het geeft ze eerder het gevoel dat ik hen begrijp. En andersom is dat voor mij ook heel leuk. Alsof ik steeds een kijkje mag nemen in hun leven, een beeld krijg van wat er zich achter de voordeur afspeelt. Dat ik hen mag adviseren over hun leefstijl is heel bijzonder.
Wat er leuk en bijzonder aan is? Het blijft interessant om te horen waarom mensen bepaalde keuzes maken in hun leven die betrekking hebben op voeding en gezondheid. Wat drijft hen om bijvoorbeeld hype na hype te volgen als het gaat om gewichtsverlies? Hoe komt het dat zij zich volledig kunnen vastbijten in lijngedrag en zich van alles kunnen ontzeggen voor een bepaalde periode om vervolgens alle principes overboord te kieperen als de dieetperiode afgelopen is?
Hoe gaan mensen om met tegenslag, teleurstelling, slecht nieuws? Welke gebeurtenissen hebben hen gevormd in hun leven? Hoe is het om te horen dat je diabetes, hart- en vaatziekten, verminderde nierfunctie, kanker, lactose-intolerantie hebt? En na de eerste schrik, hoe maak je dan aanpassingen in je leven, je eetgewoonten en beweeggedrag? En hoe houd je het vol?
De mevrouw die ik uit het verleden kende, blijkt te komen omdat ze veel is afgevallen. Haar man is inmiddels overleden en ze heeft lang voor hem gezorgd. Tijd voor zichzelf, om te eten en te drinken, om te ontspannen of om iets leuks te doen, had ze niet. En nu wel, maar het is allemaal heel vers nog en ze kan het nu niet opbrengen. Mevrouw is moe, zwak, heeft last van krachtsverlies, kan niet meer alles doen en alles lang volhouden wat ze eerder wel kon. Ze heeft weinig eetlust, snel een vol gevoel en kan maar kleine beetjes tegelijk eten.
Ze vind het fijn om bij mij te komen. Een bekend gezicht, iemand die haar man ook kende en aan wie ze niet alles hoeft uit te leggen. Ik ben bekend met het verhaal. Samen maken we een plan om aan te sterken en weer een beetje dichter bij zichzelf te komen.
