Mount Rushmore

Ik ben op vakantie in de Verenigde Staten. Onze roadtrip gaat door de staten Washington, Idaho, Wyoming, Southa Dakota, Minnesota, Wisconsin en Illinois. Onderweg komen we door vele Nationale Parken en daar maken we prachtige wandelingen. Alle Nationale Parken worden door toeristen druk bezocht. Vanwege de overweldigende natuur, het rijke wildleven, de uitzichten, de mooiste wandelingen, het uitgesproken landschap.

In Amerika kun je als toerist op heel diverse manieren zo’n park verkennen. Die zijn vaak enorm uitgestrekt. Yellowstone, een van de bekendste parken die wij deze keer bezochten is 9000 km2 groot. Je kunt er met de auto doorheen rijden en op parkeerplaatsen of uitkijkpunten uitstappen en foto’s maken. Van bergen, besneeuwde gletsjers, watervallen, warm water geisers (het is een vulkanisch gebied), kuddes bizons, elanden, herten. Van beren, roofvogels, zonsondergangen.

Je kunt er ook trails lopen. Dat zijn wandelpaden in zeer verschillende gradaties van moeilijkheid. Dat begint lekker Amerikaans met volledig geasfalteerde paden, of boardwalks; plankierpaden. Het kan ook een natuurpad zijn van harde grond of kiezels. Het meest avontuurlijke en extreme zijn de paden die bijna niet als zodanig herkenbaar zijn: dan ga je over rotsen, moet je snelstromende beekjes oversteken,  klimmen, klauteren, berg op en berg af. Bij elke trail staat aangegeven welke afstand en hoe moeilijk het is. Ontzettend leuk vind ik het om een urenlange uitdagende wandeling (hike) te kiezen om zoveel mogelijk natuur in de meest natuurlijke staat te zien.

In South Dakota komen we bij Mount Rushmore. Super toeristisch, maar dit willen we natuurlijk ook gezien hebben. Mount Rushmore wordt jaarlijks door bijna 3 miljoen (!) mensen bezocht. Het is een bergtop waaruit 4 gezichten van presidenten van de Verenigde Staten zijn uitgehakt: George Washington, Thomas Jefferson, Theodore Roosevelt en Abraham Lincoln. Zoals in elk park is het rondom de ideale foto plekken, informatie centra en de onvermijdelijke winkeltjes heel druk. Hoe verder je op de paden rondom het monument loopt, hoe minder toeristen je tegenkomt. Bij de start van de trail bij Mount Rushmore staat dat het een strenuous walk is; een wandeling die flinke inspanning vereist. Dat schrikt de meeste mensen af. Ik vind het zó jammer dat dat bordje er staat. Want het is gewoon een pad met veel hoogteverschillen. Het pad is volledig geasfalteerd, heeft prachtige trappen om naar boven en naar beneden te gaan. Iedereen zou dit kunnen lopen. Op eigen tempo. Het bordje is ontmoedigend.

We leren die dag over de bedoeling van Mount Rushmore (vrijheid is een sleutelwoord) en over hoe het gemaakt is. Tussen 1927 en 1941 is eraan gewerkt. We zien films over hoe het werd gemaakt. De verschillen tussen de werkmannen van toen en het gros van de toeristen van nu kon niet overweldigender zijn. Slanke fitte mannen die op grote hoogten klommen en werkten met zware apparatuur tegenover landerige obese Amerikanen die rond drentelen langs de uitkijkjes, die strenuous walks vermijden. Ik denk dat het misschien beter (en zoveel leuker!) was geweest als de bordjes bij het pad juist uitnodigend en een aanmoediging waren voor mensen om het te bewandelen. Je kunt tenslotte altijd meer dan je denkt.



*************************************************
Vind je het leuk om mijn blogs te lezen? Deel ze dan op social media met vrienden en collega's.