Een hele goede behandeling

Ik ben op een verjaardagsfeestje van de dochter van vrienden, ze wordt 1 jaar. Ik ken de meeste mensen die er zijn niet, dus zij mij ook niet. Soms is het in zulke situaties heel fijn als mensen (nog) niet weten wat je voor werk doet. Je kunt dan ongestoord gesprekken aanhoren van mensen om je heen zonder dat ze je mening vragen of dat ze geremd zijn om bepaalde dingen te vertellen.

De opa van de jarige praat met een andere gezamenlijke vriend. Ik zit precies tussen hen in. We hebben het over sport, want het feestje is in Tilburg en juist op die dag wordt daar de Ten Miles georganiseerd. Hardlopers kunnen onder andere de 10 miles rennen (16 km) of de 10 kilometer. De opa (64 jaar) vertelt dat hij 4 keer per week 9 kilometer rent. Hij had een hoge bloeddruk en de arts adviseerde hem te gaan sporten. Dat doet hij sindsdien en zijn bloeddruk is nu prima. Ik vind het een hele goede behandeling, zegt hij. “Tja” zegt de vriend aan mijn andere zijde “daar moet je dan wel zin in hebben en ook tijd voor hebben.” Dit is voor mij een goed moment om even achterover te gaan leunen en te horen waar dit heen gaat. “Nou, dat vind ik dus helemaal niet” zegt de opa. “Als je zonder pillen te slikken zélf ervoor kunt zorgen dat je bloeddruk zakt, dan doe je dat toch?!”

Hij vertelt dat hij er ook geen tijd voor had en in eerste instantie ook niet zo’n zin in had. Maar dat hij het toch maar is gaan doen. Vóór het werk, tussen 6 en half 7 de deur uit voor een rondje rennen. Inmiddels werkt hij niet meer maar hij rent nog wel 4 keer per week. Hij zou het niet willen missen. En als hij het een keer moet overslaan (wat betekent opschuiven naar een andere dag, zoals hij zelf zegt) bijvoorbeeld door heel slecht weer, dan voelt dat toch als jammer.

Net als ik denk dat dit een prachtig voorbeeld is van verantwoordelijkheid nemen voor je eigen lichaam, de touwtjes rond je gezondheid in eigen hand nemen, self management genaamd in zorgtermen, doet hij er nog een schepje bovenop.

Hij vertelt dat hij astma heeft. En dat hij in het verleden altijd blaastesten moest doen. Een longfunctietest (spirometrie) om te kijken hoe goed de longen werken. De blaastest geeft aan hoeveel lucht de longen nog in- en uitademen (het ademvolume). Bij deze testen had hij nooit zulke goede resultaten. Maar toen hij begon met het bespelen van de trompet, veranderde dat compleet. Hij leerde anders ademen (vanuit de buik in plaats van de hoge schouderademhaling), kreeg meer lucht. Hij hoefde geen pufjes meer te gebruiken en minder vaak op controle te komen bij de arts en de longverpleegkundige.

Ik was die dag niet de jarige maar toch voelde het als een cadeautje om dit prachtige verhaal in de schoort geworpen te krijgen. Self management is inderdaad een hele goede behandeling.

**************************************************************

Vind je het leuk om mijn blog te lezen? Deel het met collega's en vrienden op Social Media!