Terwijl in het zuiden van het land het
Carnaval losbarstte, was het in Londen en Milaan fashionweek. Mijn Facebook
account stroomde vol met foto’s van vrienden en familie uit Brabant die zich in
de meest uiteenlopende uitdossingen zich volledig stortten in het feestgedruis.
Op mijn Twitter account zag ik hoe mijn timeline zich vulde met de nieuwe herfst-en
wintermode van seizoen 2017-2018. En las ik de column van Cécile Narinx,
hoofdredacteur van Harper’s Bazaar én fervent carnavalsvierder in haar
voormalige thuisstad Maastricht. Zij vertelde over de perfecte Carnavalsoutfit
en aan welke eisen die moet voldoen.
In een kader bij haar stukje las ik dat ze ook een
Carnavalskraker op haar naam had, toen ze in 2012 deel uit maakte van een
carnavalstrio. Het lied heet: Ge bent wel dik maar niet gezellig. Dat schiet
bij mij een beetje in het verkeerde keelgat. Ik heb dagelijks te maken met de
stigma’s die leven rondom mensen met (fors) overgewicht. Op mijn spreekuur
vloeien bijna dagelijks tranen. Er gaat heel veel verdriet schuil achter het gewicht
van mensen. Niemand heeft obesitas voor zijn lol. Tegelijkertijd worden mensen
door hun omgeving en de samenleving enorm veroordeeld. Wat ook heel schrijnend
is, is dat je strijd met je kilo’s niet heel privé is: iedereen kan het zien.
Dat is met heel veel andere problemen niet zo. Die zijn niet op het eerste
gezicht duidelijk zichtbaar voor anderen.
Mensen met overgewicht worden beoordeeld als slap, hebben weinig
wilskracht, kunnen niet kunnen doorzetten, zijn lui, ongedisciplineerd en onaantrekkelijk.
Alleen al het rijtje wat ik in type op google om wat meer te lezen over de
mening over dikke mensen spreekt boekdelen. En ze zijn dus ook gezellig. Het idiote is dat de helft van de
mensen in Nederland overgewicht heeft. Ongelooflijk dat die stigma’s nog steeds
zo aanwezig zijn. Wat ondertussen werkelijk zo is: mensen met overgewicht
krijgen veelbetekenende blikken, opmerkingen over hun (toenemende) gewicht,
worden benadeeld bij sollicitaties, hebben minder dates.
Waar trouwens het idee vandaan komt dat dikke mensen
gezellig zijn, weet ik niet. Als ik moet raden, heeft het te maken met het idee
dat wij bij eten hebben: samen eten en drinken is gezellig. Dat samen eten en
drinken doen we natuurlijk als we thuis zijn en samen aan tafel gaan, maar nóg
meer bij feestjes, uitjes, uit eten gaan, borrelen, en ook tijdens Carnaval. Het
is een sociaal iets en als je daaraan niet meedoet, dan wordt vaak gezegd: doe
niet zo ongezellig. En de mening over dikke mensen is ook dat zij veel eten.
Dan moeten ze dus wel gezellig zijn.
Zelf blijf ik toch hopen op meer begrip, compassie, een
luisterend oor en een helpende hand. Allemaal een stuk moeilijker dan iemand veroordelen,
omdat je dan iemands verhaal kent. Je kunt je daardoor beter inleven in de
omstandigheden en de situatie waarin iemand verkeert. Met welk gewicht dan ook.
