Gesprek

Op het spreekuur komt een jonge vrouw (22 jaar) met obesitas. Ze heeft een begeleider meegenomen vanuit het opvanghuis voor jongeren waar ze woont. Dit huis biedt opvang, woon- en financiële begeleiding aan mensen die door sociaal-maatschappelijke of psychische omstandigheden in een kwetsbare (woon)situatie verkeren. Ze vertelt dat ze graag zou willen afvallen. Dat ze erg geschrokken is omdat ze leververvetting heeft. Ze heeft het advies van de internist gehad om een dieet te volgen om haar lever weer gezond te maken door af te vallen en gezonder te gaan eten. De leververvetting is omkeerbaar. Als ze er nu niets aan doet, wordt het levercirrose en dat is niet omkeerbaar.

Langzaam wordt in het gesprek duidelijk dat de begeleider die ze heeft meegenomen ook is afgevallen. En dat ze juist daarom déze begeleider heeft meegenomen. Want die begrijpt haar goed en die kan haar dan ook goed ondersteunen. Ik zeg haar dat ik het fijn vind dat ze hulp en steun heeft hierbij. Vooral van iemand die dicht bij haar staat.

Dan gaan we het hebben over hoe haar dag eruit ziet. Op dit moment heeft ze geen baan, maar wel uitzicht op een baan. Dat zal haar gaan helpen om regelmaat en ritme in haar dag te krijgen. Nu mist ze vaak het ontbijt omdat ze te laat in de ontbijtruimte komt. Hierdoor gaat ze overdag meer snoepen. Want bij het ontbijt hebben de bewoners de kans om ook een lunchpakketje te maken. Als je niet bij het ontbijt bent, heb je dus ook geen lunch. ’s Avonds wordt er gezamenlijk gekookt en gegeten. Zelf eten kopen voor overdag kan een oplossing zijn, maar als je geen baan hebt, heb je ook geen (of weinig) geld en dan zijn ongezonde keuzes zo gemaakt.

Ze begrijpt dat het eten van 3 gezonde maaltijden per dag nodig gaat zijn om af te kunnen vallen. Ze overlegt met haar begeleider hoe ze dit in de praktijk kan gaan toepassen. We bedenken samen een plan hoe ze het zou kunnen aanpakken binnen de mogelijkheden van het huis waar ze woont en haar eigen mogelijkheden.

Net als ik denk dat we een heel eind zijn gekomen, gaat ze me allerlei vragen stellen over voedsel dat ze nu gewend is om te eten: mag ik een bakje tonijnsalade eten? Niet op brood maar gewoon uit het bakje oplepelen? En zo nog wat vragen. En dan realiseer ik me dat ik in het gesprek teveel en te snel meegegaan ben met haar en haar begeleider in het idee van dieet en afvallen. Ik heb te weinig stilgestaan bij het stukje ervóór: hoe ontstaat overgewicht? Waardoor is zij dik geworden? Weet zij wat gezond en niet gezond is om te eten? Doordat ik dit heb overgeslagen, heb ik het idee dat zowel zij als ik een stukje missen. Als we het gesprek afronden ben ik daarom niet helemaal tevreden over mezelf en mijn gesprek van vandaag. Gelukkig komt ze over 2 weken weer terug en pakken we de draad weer op.

****************************************************
Vind je het leuk om mijn blogs te lezen? Deel ze met collega's, contacten of vrienden op social media!