Ik ben mijn spreekuur voor die dag aan het voorbereiden en ik zie in mijn agenda dat er ’s middags een eerste gesprek gepland staat voor een jongetje van 5 jaar. Als ik die middag de naam van de familie roep in de wachtkamer, dan komen zijn ouders naar me toe gelopen. Ik vraag of het klopt dat ze voor hun 5-jarige zoon zijn gekomen en inderdaad, dat is zo. We hebben 3 kinderen, vertellen ze, waarvan de oudste de neiging tot overgewicht heeft. Ze hebben hun kinderen thuis gelaten zodat ze een rustig gesprek met mij kunnen hebben hierover.
Heel prettig vind ik dit. Zonder dat het uitgesproken is, vertelt mij dit namelijk al heel veel over het gezin: de ouders nemen hun rol als opvoeders heel serieus, de gezondheid van hun kinderen vinden ze belangrijk, zij nemen de verantwoordelijkheid voor de voeding, het eetgedrag en de eetgewoonten van hun kinderen volledig op zich, willen een volwassen gesprek zonder afleiding door kinderen in de spreekkamer, zij begrijpen dat ik hun zoon die wél de aanleiding van dit gesprek is, niet nodig heb om mijn adviezen te kunnen geven.
Hoe anders maak ik het meestal mee: één van de ouders komt met het kind of met alle kinderen van het gezin naar het spreekuur. Het gedrag van ouders en kinderen in de spreekkamer en de manier waarop zij met elkaar praten en omgaan kan mij al veel vertellen over de opvoedstijl die thuis gehanteerd wordt. Luisteren naar elkaar en elkaar laten uitpraten is er daar eentje van. Maar ook: hoe is het gedrag van het kind of de kinderen in de spreekkamer? Wat mij betreft zijn daarin 2 opties als het gaat om een kind in de onderbouw van de basisschool (tot en met 8 jaar). Het kind mag mee aan de tafel zitten naast de ouder, maar mag ook zelf spelen in een ‘kinderhoekje’ met speelgoed en boekjes dat in de spreekkamer aanwezig is.
Soms breken kinderen de spreekkamer zo ongeveer af. Speelgoed wordt over de vloer gekieperd, er wordt geschreeuwd, en ook gaan kinderen soms over op spelen met wat niet voor hen bedoeld is: lichtknopjes, onderzoekstafels, patiëntenfolders, de weegschaal. Hoe de ouder hiermee omgaat, vertelt mij ook iets over hoe het er bij hen thuis aan toe gaat. Corrigeert de ouder het kind? Door te praten of te schreeuwen? Luistert het kind hiernaar, gaat het de discussie aan of luistert het totaal niet? Als ik adviseer over gezonde voeding, maakt de ouder daar aantekeningen van, luistert de ouder actief door dieper op het onderwerp in te gaan, of zegt de ouder domweg tegen het kind: luister jij nou goed naar wat die mevrouw zegt?!
Voeding en opvoeding liggen dicht bij elkaar. Regels, duidelijkheid, structuur, regelmaat, het geven van het goede voorbeeld, samen met het hele gezin veranderen, zijn kernwaarden die in voeding maar ook in de gehele opvoeding belangrijk zijn. In welke mate ik dit nog moet uitleggen aan de ouder(s) op het spreekuur is heel wisselend, maar het helpt enorm als dat begrip er al is.
**********************
Vind je het leuk om mijn blogs te lezen? Deel de link dan met collega's, vrienden en kennissen op social media!
**********************
