In de Amerikaanse Vogue lees ik een serie artikelen over mensen die extreem veel of extreem weinig doen aan gezond eten of bewegen. Allemaal vertellen ze over hoe hun leefstijl was en inmiddels is geworden. Hun verhalen gaan over het vinden van balans, een middenweg, een nieuwe leefstijl.
Een vrouw vertelde dat zij zich op het moment dat ze heel ziek werd realiseerde dat ze eigenlijk nooit gezond at. Ze was ook zo opgevoed en vond het heel normaal om altijd bewerkt voedsel te eten, kant & klaar, afhaalmaaltijden, frisdranken met suiker. Heel weinig fruit en groenten. Niet omdat ze dat bewust deed of het niet lekker vond, maar omdat het nu eenmaal zo ging. Ze ging toen ze weer beter was letten op wat ze at, wat ze koos en ondervond dat ze zich veel beter en fitter voelde. En dat door bewust te kiezen het niet zo heel moeilijk was om haar gewoonten te veranderen.
Een ander verhaal werd verteld door en vrouw die altijd maar aan het lijnen was. Elk dieet had ze al wel een keer gevolgd, hoe kort of hoe lang ook. Maar ze had nog steeds overgewicht (het bekende jojo-effect) en ze was alweer aan het overwegen om een nieuw dieet te gaan volgen toen Vogue haar vroeg om gedurende 3 maanden haar obsessie met diëten los te laten en dus niet te gaan diëten. Zij vond dat ontzettend moeilijk, maar ging de uitdaging aan. Grappig vond ik dat ze zei dat ze bedacht dat ze at als een onverantwoord kind. Kinderen hebben geen rem, denken niet aan de gevolgen en willen vooral eten wat ze lekker vinden. Ze vond dat het tijd was om als een volwassene te gaan eten: bewust kiezen, klaarmaken en eten, en met mate snoepen.
Een ander verhaal werd verteld door en vrouw die altijd maar aan het lijnen was. Elk dieet had ze al wel een keer gevolgd, hoe kort of hoe lang ook. Maar ze had nog steeds overgewicht (het bekende jojo-effect) en ze was alweer aan het overwegen om een nieuw dieet te gaan volgen toen Vogue haar vroeg om gedurende 3 maanden haar obsessie met diëten los te laten en dus niet te gaan diëten. Zij vond dat ontzettend moeilijk, maar ging de uitdaging aan. Grappig vond ik dat ze zei dat ze bedacht dat ze at als een onverantwoord kind. Kinderen hebben geen rem, denken niet aan de gevolgen en willen vooral eten wat ze lekker vinden. Ze vond dat het tijd was om als een volwassene te gaan eten: bewust kiezen, klaarmaken en eten, en met mate snoepen.
Natuurlijk gingen de veranderingen en het aanpassen van hun leefstijl niet vanzelf of zonder valkuilen. De mensen in het verhaal vertelden wat er gebeurd was en veranderd was in een periode van 3 maanden. Maar uiteindelijk waren ze allemaal blij met de keuze die ze hadden gemaakt.
Hetzelfde thema lees ik een artikel in The New York Times: Flexitarian. Healthy, meet Delicious. Hierin beschrijft Mark Bittman dat zijn eetgewoonten in de afgelopen jaren erg zijn veranderd. Hij vertelt over hedendaagse eetgewoonten in het algemeen, dat die zich in een breed spectrum bevinden tussen gedachteloos en neurotisch. Hij geeft daar voorbeelden bij, maar ook de vrouwen die in Vogue hun verhaal deden vind ik representatief hierbij.
Hij beschrijft ook het begrip Flexitariër. Hij vraagt zich af wat het verschil is tussen een flexitariër en een omnivoor (een alles-eter: zowel vlees, vis als groenten, fruit en granen). Want uiteindelijk ben je in beide gevallen een alles-eter. Maar het woord flexitariër omvat wel wat meer: het betekent dat mensen die eerst dagelijks (veel) vlees aten de keus hebben gemaakt om hun voedselkeuze meer te bewegen richting vegetarisch eten, waarbij ze minder vaak vlees kiezen. Maar ook andersom, dat vegetariërs in hun voeding weer meer vis en soms ook vlees invoegen. Flexitariër betekent dus zoveel als een gebalanceerd eetpatroon met aandacht voor volkoren granen, peulvruchten, groenten en fruit. Kortom, de middenweg.
