Puur

Mijn buurvrouw werd deze zomer door haar Kroatische familie opgespoord via facebook nadat ze elkaar zeker 20 jaar niet gezien hadden. Na van de schrik en de verrassing bekomen te zijn, besloot mijn buurvrouw samen met haar man een week naar deze familie toe te gaan om ze beter te leren kennen. Aldaar werden ze met veel onthaal en blijdschap ontvangen. Er moest een feestmaal komen, ter ere van het aanhalen van de familiebanden.

Dit feestmaal bestond uit een schaap dat ter plekke geslacht werd, en heel veel verse groenten. Een andere dag werden er forellen gevangen en die werden op de barbecue gelegd. Vers brood werd door de gastvrouw in een steenoven in de tuin gebakken. Het waren steeds volle tafels, eten in overvloed. Maar, zei mijn buurvrouw, het was dan enorm veel eten, het smaakte waanzinnig lekker en er werd ontzettend veel tijd besteed aan het voorbereiden en klaarmaken van de maaltijden. Alle ingrediënten waren lokaal, vers en puur. Er kwam geen E-nummer aan te pas.

Dat deed me denken aan de boeken van Michael Pollan. Hij is een Amerikaanse auteur, journalist, activist en professor journalistiek aan de universiteit Berkeley. Hij schreef ‘Een pleidooi voor echt eten’ en ‘Een pleidooi voor echt koken’. In deze boeken vertelt hij over de veranderingen die plaatsvinden in onze maatschappij waardoor we steeds meer ons eten gaan zien als produkten die uit pakjes, zakjes, potjes, blikjes komen. We zien niet meer de plant, struik, boom of koe.

In zijn boek las ik de volgende passage, die ik heel treffend vond: “Onderzoeken bevestigen dat we minder koken en elk jaar meer kant&klaar maaltijden kopen. De tijd dat er wordt besteed aan koken is sinds de jaren '60 met de helft verminderd naar een krappe 27 minuten. Amerikanen besteden minder tijd aan koken dan welk ander land dan ook, maar de algemene neerwaartse trend is mondiaal. En toch praten we steeds meer over koken en kijken we naar koken. We lezen over koken en gaan naar restaurants die zo ingericht zijn dat we rechtstreeks kunnen zien hoe het werk uitgevoerd wordt. We leven in een tijdperk waarin professionele chefs bekend zijn. Sommigen zijn zelfs net zo beroemd als filmsterren of atleten. Miljoenen mensen spenderen meer tijd aan het kijken hoe voedsel bereid wordt in programma's op televisie als Topchef en Masterchef dan dat ze feitelijk aan zelf koken besteden.”

Daarnaast vertelt hij wat de opkomst van fastfood betekent (naast natuurlijk de meest voor de hand liggende gevolgen van ongezond eten: de pandemie van overgewicht en obesitas met alle gevolgen van dien). Namelijk het steeds minder vaak thuis koken zorgt er ook voor dat we ook steeds minder samen aan tafel zitten om een maaltijd te delen. Fastfood en de industrie die steeds meer portieverpakkingen van tussendoortjes, koek, zuivel, chips etc maakt, zorgt dat wij andere dingen eten, onderweg eten en vaak alleen eten.

 

Samen eten, Michael Pollan omschrijft het prachtig als de fundering van het gezinsleven. Het zorgde voor mijn buurvrouw voor weer opnieuw een prachtige verbinding met haar familie, de cultuur en de natuur van het land.