In The
New York Times lees ik een leuk artikel dat aansluit bij een blog dat ik vorig
jaar in november schreef over smaak.
Ik schreef toen dat mensen die hun eten beter proefden door het nemen van kleinere
happen, minder aten. Dat was zo omdat smaak een rol speelt bij verzadiging: hoe
meer smaak, hoe minder je eet.
Het
artikel dat ik nu tegenkom, gaat over het uitvoeren van rituelen rondom het
eten of voordat je gaat eten. En ook hierbij gaat het weer om smaak. De
gewoonte om een koekje op een bepaalde manier te eten; eerst de zachte
binnenkant daarna de knapperige buitenkant, of het dubbelvouwen van een
pizzapunt voordat je hem in de mond steekt. Dit zijn allemaal persoonlijke
rituelen, die bijdragen aan het vergroten van de smaak. Net als dat
bijvoorbeeld je verjaardagstaart lekkerder smaakt dan wanneer je gewoon op je
werk een stuk taart getrakteerd krijgt. Door de waarde die eraan verbonden is
(een bijzondere dag, je verjaardag) wordt de smaak intenser en wordt het als
lekkerder ervaren.
Onderzoekers
aan de Unversity of Minnesota en Harvard University hebben een aantal proeven
gedaan met groepen mensen om te ontdekken of het uitvoeren van rituelen rond de
maaltijd gevolgen heeft voor het nuttigen van de daaropvolgende consumptie.
Zij
ontdekten dat simpele rituelen die in feite niets te maken hebben met de
handeling die daarop volgt, zoals het langs elkaar schrapen van houten eetstokjes
of het tikken tegen een blikje drinken voordat je het daadwerkelijk opent, een
effect hebben op de interesse voor het
eten of drinken. Deze rituelen vergroten het plezier in het eten en drinken. En
niet alleen bij iets lekkers zoals chocolade of frisdrank, maar ook bij
groenten zoals worteltjes.
Een van de redenen dat de rituelen het plezier in het eten en de smaak
vergroten is dat het ervoor zorgt dat de focus van mensen wordt gelegd op het
eten dat daarna komt. De onderzoekers noemen dit betrokkenheid.
Hierbij moest ik denken aan hoe op school in groep 1 en 2 altijd een liedje
wordt gezongen in de klas (wie kent het niet: ‘smakelijk eten, smakelijk
drinken, hap hap hap…’) alvorens het fruit wordt gegeten. Dit is ook een
ritueel dat de focus van de kinderen legt op het eten dat gaat komen. Door het
zingen van het liedje zijn ze betrokken bij hun eten, vinden ze het eten leuk
en lekker.
Op mijn spreekuur hoor ik soms ook van ouders dat ze met hun kinderen gewend
zijn om een bepaald ritueel uit te voeren rondom de warme maaltijd. Zodat het
leuker en gezelliger is om aan tafel te komen en te blijven zitten. En
natuurlijk om de maaltijd te eten. Ik vond dat altijd al heel leuk om te horen,
maar nu kan ik er ook een extra uitleg bij geven: kinderen raken zo betrokken
bij hun maaltijd en genieten er dan meer van. Alleen maar redenen om dit aan te
moedigen.
